ΒΡΥΞΕΛΛΕΣ - Του Θανάση Λουκόπουλου *
Αναμενόμενο είναι , πως ευρισκόμενα εν μέσω ενός επικίνδυνου στροβιλισμού , σχετικά με την κατεύθυνση και τον στόχο της εν εξελίξει διαπραγμάτευσης , τα δύο εμπλεκόμενα μέρη , Ελλάδα και δανειστές – κυρίως Γερμανία – να επιδίδονται σε έναν σκληρό ψυχολογικό πόλεμο. Η περίπτωση πέρα από ιδιάζουσα , θα έχει , απ' ότι φαίνεται και πολλές συνέχειες , μέχρι να βρεθεί η απόλυτη ή η σχετική ισορροπία. Η χρυσή τομή της ανακούφισης.
Με τα σημερινά ωστόσο δεδομένα ,οι σκληροί της Ευρωζώνης είναι εκείνοι που καθοδηγούν τις εξελίξεις και δίνουν τον τόνο των κινήσεων και αποφάσεων της πλευράς των δανειστών . Τις τελευταίες ημέρες μάλιστα το κάνουν κατά τρόπο εξόχως ετεροβαρή και αντιπαραγωγικό, δίνοντας την εντύπωση πως εσκεμμένα εξωθούν τα πράγματα σε αδιέξοδο.
Απέναντι σε αυτές τις αντισυμβατικές απειλές, η ελληνική κυβέρνηση έχει επιλέξει την τακτική των καθυστερήσεων και της αγοράς χρόνου , ελπίζοντας στην κόπωση της άλλης πλευράς και στην ενδεχόμενη επενέργεια κάποιων θετικών γεγονότων , που στο μεταξύ επισυμβούν.
Το κάνει όμως ευρισκόμενη εξ' αρχής σε μειονεκτική θέση , η οποία της περιορίζει, εκ των πραγμάτων ,τις κινήσεις που κάτω από άλλες συνθήκες ενδεχομένως απέδιδαν τα επιδιωκόμενα.
Αυτό το γνωρίζουν οι πάντες και κινούνται αναλόγως.
Παρά ταύτα για να έχει προοπτική επιτυχίας η τακτική των καθυστερήσεων , πρέπει να συνοδεύεται με στοχευμένες κινήσεις που δεν αφαιρούν διαπραγματευτικά όπλα και δεν προσθέτουν επιχειρήματα στην άλλη πλευρά.
Σε κάθε περίπτωση η τελική φάση του Ιουνίου, θα πρέπει να βρεί συνολικά τη χώρα και όχι μόνο την κυβέρνηση Τσίπρα , ως ισότιμο συνομιλητή ,αξιόπιστο , φερέγγυο και έτοιμο να υλοποιήσει ένα ολοκληρωμένο σχέδιο οικονομικής και κοινωνικής ανασύνταξης .
Αυτό σημαίνει πως στην ενδιάμεση περίοδο , η Κυβέρνηση θα πρέπει να κλείσει με επιμέλεια και συνέπεια , όλες τις κερκόπορτες στην άσκηση της οικονομικής, κυρίως, πολιτικής , οι οποίες αν τον Ιούνιο είναι ανοιχτές, τότε είναι βέβαιο ότι θα τις χρησιμοποιήσουν ολοι εκείνοι, που για διαφορετικούς ενδεχομένως λόγους, θέλουν την Ελλάδα υποχείριο των δικών τους επιδιώξεων και σχεδίων. Όπερ μεθερμηνευόμενο σημαίνει ότι η Κυβέρνηση πρέπει να υλοποιήσει άμεσα μεταρρυθμίσεις και να πάρει μέτρα , που θα βελτιώνουν την σημερινή κακή εικόνα του οικονομικού και παραγωγικού ιστού της χώρας , χωρίς κατ' ανάγκη αυτό να επιδεινώνει την ήδη κακή κατάσταση των νοικοκυριών και των πολιτών , ούτε να τροφοδοτεί την ανεργία , ούτε την εσωτερική ζήτηση και τις κοινωνικές ισορροπίες .
Αυτό είναι εφικτό και ας ακούγεται ως ένα ακόμη ευχολόγιο. Αρκεί να υπάρξει ένα καλά οργανωμένο σχέδιο , με χρονοδιάγραμμα μεταρρυθμίσεων και συνέπεια συγκεκριμένων βημάτων που θα αποδίδουν και δεν θα γίνονται για εσωτερική κατανάλωση. Στόχος να πείσουμε τον Ιούνιο και τις πιο δύσπιστες πολιτικές ηγεσίες της Ευρωζώνης πως η τελική ρύθμιση του χρέους , θα είναι το μεγάλο βήμα που θα επιτρέψει στην χώρα να προχωρήσει απρόσκοπτα στην παραγωγική ανασυγκρότηση και την επιστροφή στην χρηματο-οικονομική κανονικότητα. Αλλά παράλληλα θα απαλλάξει την Ευρωζώνη από μια διαρκή αποσταθεροποιητική εστία, με παρενέργειες στην οικονομική , αναπτυξιακή και κυρίως κοινωνική της ισορροπία.
Μεταξύ της χαμένης εμπιστοσύνης που επικαλείται η πλευρά των δανειστών και της αδήριτης αναγκαιότητας για ρύθμιση του χρέους , είναι επιτακτική ανάγκη να βρεθεί το σημείο ισορροπίας που θα ικανοποιήσει τις επιδιώξεις των ελληνικών παραγωγικών και κοινωνικών δυνάμεων από την μία , ενώ παράλληλα δεν θα ανατρέπει τον προγραμματισμό των πολιτικών και οικονομικών ηγεσιών της Ευρωζώνης .
Αυτά δεν είναι ασύμβατα. Και αυτό το διαπιστώνει κανείς αν συζητήσει σε βάθος και με ειλικρίνεια με κορυφαίους παράγοντες των ευρωπαϊκών θεσμών , που είναι επιφορτισμένοι με την παρακολούθηση του ελληνικού προγράμματος , εδώ στις Βρυξέλλες.
Σήμερα, η χώρα μας βρίσκεται σε ένα ιστορικό σταυροδρόμι και καλείτα να επιλέξει τη γεωπολιτική της θέση, με αυτογνωσία. Μπορεί μερικοί, καθ' όλα ύποπτοι κύκλοι της Ευρωζώνης να νύπτουν τας χείρας τους και να μας αφήνουν να αποφασίσουμε το δρόμο (χωρίς επιστροφή!) που εμείς θεωρούμε ότι μας εκφράζει. Είναι, όμως, και η πολλοστή φορά που θέλουμε να πιστεύουμε ότι «ένα θαύμα θα μας σώσει» απ'όσα μας κατατρέχουν. Είτε τα προκαλέσαμε είτε μας έλαχαν.
Όλα αυτά όμως σημαίνουν ότι δεν μπορούμε να ζούμε με ψευδαισθήσεις. Με μεγαλύτερη απ' όλες αυτήν που αφορά στο χρέος. Η αίσθηση ότι «κάπως θα τη γλειτώσουμε» από τα δανεικά, από τους δανειστές και από τις υποχρεώσεις της χώρας, είναι φενάκη. Ας γίνει κατανοητό ότι, ανεξάρτητα από το αν «τα φάγαμε όλοι μαζί» ή αν «γίναμε θύματα επιτήδειων», το χρέος υπάρχει και βαρύνει τον κρατικό κορβανά. Διότι από τον κρατικό κορβανά αναλήφθηκε.
Η κυβέρνηση Τσίπρα προσπαθεί να αντιμετωπίσει την κατάσταση με ισορροπίες τρόμου. Από τη μια θέλει (και καλά κάνει) να υπηρετήσει με ειλικρίνεια και τις προεκλογικές εξαγγελίες της, από την άλλη οφείλει να διασφαλίσει και τη συνέχεια του κράτους και την εθνική επιλογή παραμονής στην Ευρωζώνη.
Δεν είναι φετίχ αυτή η επιλογή. Είναι μια ρεαλιστική προσέγγιση, που λαμβάνει υπόψη της τους κινδύνους από μια «ατυχηματική» έξοδο από την ΟΝΕ. Ως εδώ όλα καλά. Αλλά, η συνέχεια βασίζεται σε προϋποθέσεις τις οποίες όλες οι πλευρές, στο εσωτερικό, οφείλουν να αναδείξουν με πνεύμα συνεργασίας και συναντίληψης. Και έχοντας πάντα κατά νού την ιστορική ρήση του Αμερικανού Προέδρου Τζών Κέννεντυ το 1961 « μην αναρωτιέστε τι μπορεί να κάνει η πατρίδα σας για εσάς , αναρωτηθείτε τι μπορείτε να κάνετε εσείς για την πατρίδα σας»
* Ο Θανάσης Λουκόπουλος είναι πολιτικός συντάκτης , εργάζεται στις Βρυξέλλες, με καταγωγή από την Δωρίδα
--
- Info.gr -
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου